In Brunssum is de Tweede Wereldoorlog nog op vele plaatsen aanwezig. Soms in de herinneringen en de verhalen. Of in de oorlogsmonumenten. Soms in bijeenkomsten en concerten die in het teken staan van de Tweede Wereldoorlog. Soms is die aanwezigheid in de vorm van littekens, zoals het British War Cemetery, waar 328 Britse soldaten liggen begraven.
De soldaten die hier rusten, hebben een hoge prijs betaald voor de strijd die ze in 1944 en 1945 voerden. Maar hun erfenis is ook enorm. Zij vielen voor onze vrijheid. Zij vielen voor een rechtvaardige samenleving. Zij vielen voor onze voorouders, voor ons, en voor onze kinderen. Op ons rust de plicht om die erfenis te koesteren in de geest van hun offer. Democratie, vrijheid, onafhankelijkheid, het mogen nooit loze kreten worden. Omdat onze bodem doordrenkt is met het bloed en de tranen van hen die ervoor stierven.
Een paar jaar geleden is onderzoek gedaan onder de Nederlanders over de waardering en beleving van de Tweede Wereldoorlog. Belangrijkste conclusie van dat onderzoek is dat de Tweede Wereldoorlog nog steeds sterk leeft, óók onder jongeren. Niet als een geschiedenisles, maar als een onlosmakelijk onderdeel van ons heden. Dat is een krachtig gegeven, want dit betekent dat huidige én toekomstige generaties bereid zijn om de lessen van de Tweede Wereldoorlog te vertalen naar onze eigen omgeving, ons eigen leven, ons eigen handelen. Wat er gebeurd is in de Tweede Wereldoorlog, is langzamerhand tot een ijkpunt uitgegroeid. Die oorlog heeft ons bewuster gemaakt van menselijke waardigheid, menselijke verantwoordelijkheid, menselijke normen en waarden – en van het belang om al die zaken te verdedigen, in gebaar, gedrag, denken, doen. De Tweede Wereldoorlog is geen geschiedenis. Het is ons heden. En onze toekomst.
Op dit kerkhof liggen 328 mannen die het fundament hebben gebouwd van onze samenleving. Hun offer is lang geleden gebracht. Maar het is niet vergeten. En hun erfenis is er niet minder om. Wij zijn vrij. Wij zijn bevoorrecht. En wij zijn, boven alles, dankbaar. Dat is ook de reden waarom we de monumenten uit de oorlogstijd koesteren. Een koestering waarmee we tot uitdrukking willen brengen: we halen moed en inspiratie uit de offers die jullie hebben gebracht.
